Προσωπικά το βρίσκω σχετικά άτεχνο, σε σύγκριση ειδικά με αυτό της μικρής γοργόνας, καθώς δεν κρύβει κάτι πίσω απο το προφανές• κάποιο συναισθηματικό βάθος, κάτι να συγκινήσει, αλλά τη ρητορική των πολέμιων μόνο νεομεσαιωνική θα μπορούσα να τη χαρακτηρίσω. Τι σημαίνει "**“το όνειρο κάθε άντρα για το πώς πρέπει να μοιάζει κάθε γυναίκα”; Εδώ και αιώνες η τέχνη σε μεγάλο βαθμό ασχολείται με το "ωραίο". Ψάχνει ιδανικές αναλογίες, χρώματα, λέξεις, νότες και αρμονία για να εκφράσει σε πολλές περιπτώσεις το ιδανικό, είτε αυτό είναι σώμα, είτε οτιδήποτε άλλο. Από εκεί και πέρα για εμένα είναι ζήτημα ρηχότητας της σκέψης και του συναισθήματος του καλλιτέχνη ή και του θεατή σχετικά με το πόση λεπτότητα χαρακτηριστικών θα αποδώσει στο "ιδανικό" του και αν υπάρχει εκεί πρώτα απ'όλα πράγματι αρμονία, και έπειτα κάποια ιδιαίτερη σκοπιά λιγότερο πεζή και κοινότυπη, που θα ανοίξει κάποιο νέο παραθυράκι στην ψυχή του θεατή που θα του επιτρέψει να ατενίσει βαθύτερα. Αλλά δεν είναι δυνατόν να καταλήγουμε οτι θα πρέπει να ασχημουργούμε για να μην δημιουργούμε πρότυπα και προσδοκίες. Και τί σημαίνει να ασχημουργήσει κανείς σε ένα γυναικείο ή ανδρικό γλυπτό; Αν ένας/μία καλλιτέχνης θεωρήσει κάτι ως το "ιδανικό" της/του, ως "ωραίο", αυτόματα δημιουργεί ένα πρότυπο ομορφιάς που θα εξαναγκάσει (γιατί άραγε απαραίτητα;) τους ανθρώπους να το επιδιώξουν; Κατά τη γνώμη μου αυτά είναι λάθος μονοπάτια για έναν πολύ σημαντικό προορισμό. Την ισότητα μεταξύ των ανθρώπων, με ενδιάμεσο σημείο την εξάλειψη της πατριαρχίας.
Είναι μεγάλη συζήτηση και δεν μου αρέσει να προβάλω σκέψεις μου ως παγιωμένες αντιλήψεις, και μόνο αυτό δεν είναι τα ανωτέρω, αλλά έλλειψει ζωντανού διαλόγου αναγκαστικά γράφουμε μονολόγους.